Jaren geleden zag ik voor het eerst de gestikte leren 2.55 van Chanel, met zijn bordeauxrode binnenkant, de CC-sloten en de zilveren gevlochten ketting, en dagdroomde ervan dat ik op een dag deze ultieme klassieker en symbool van de Franse mode zou kunnen kopen (leuk feitje: de 2.55 verwijst naar de eerste release van de tas in februari 1955).
Sneller dan ik had verwacht bevond ik mezelf in een Chanel-situatie. Ik was in Parijs voor een geweldige werkreis (toevallig voor de schoonheidsproducten van Chanel, dus ik denk dat het lot was). Ik stapte de prachtige boetiek binnen op 31 Rue Cambon – het was de allereerste Chanel-boetiek en bevindt zich onder het weelderig ingerichte appartement van Coco Chanel, waar modellen vroeger collecties presenteerden aan potentiële kopers. Mijn hart sloeg over toen ik de klassieke 2.55 tas zag staan, die normaal gesproken een wachtlijst heeft. Alles leek perfect te passen. Ik was in Parijs, in de eerste boetiek, op reis met Chanel, en ik had een heel jaar lang gespaard voor andere kosten die uiteindelijk minder bleken te zijn, wetende dat deze tassen elk jaar wild stijgen in prijs.
Kortom: het was nu of nooit. Maar ik was nog steeds niet zeker of ik het wel moest doen. Kon ik zo’n aankoop rechtvaardigen, ook al had ik er hard voor gewerkt en was het een van mijn lang gekoesterde dromen? Na de hele nacht niet te hebben geslapen, eindeloos verschillende scenario’s te hebben overwogen en gezien dat de omstandigheden nooit meer zo perfect zouden zijn, besloot ik dat het nu moest gebeuren.
Vroeg in de ochtend, na koffie en een pain au chocolat, liep ik terug naar de winkel met de steun van twee andere journalisten die op dat moment bijna net zo enthousiast waren als ik. Ik heb bijna nooit een grotere glimlach op mijn gezicht gehad dan toen ik de klassieke 2.55 aanwees bij de oudere Franse verkoopster en haar vertelde dat ik mijn eerste Chanel zou kopen. (Ze leek niet erg onder de indruk en ik begrijp waarom, met alle toeristen die meerdere tassen kiezen zonder met hun ogen te knipperen. Surrealistisch!). Ik probeerde het voorzichtig uit, voelde aan het kaviaarleer, inspecteerde de vakken aan de binnenkant, liet de gevlochten zilveren ketting door mijn vingers lopen en even later zat ik in een aparte ruimte om mijn creditcard te gebruiken. De verkoopster stond op me te wachten met een grote witte tas, met mijn 2.55 prachtig verpakt in een grote doos met een Chanel lint en een witte camelia erop – Coco’s favoriete bloem en een symbool van het modehuis. Op dat moment was ik dolgelukkig (zoals je hier kon zien) en ik geloof dat het haar een beetje heeft doen smelten, haar ogen begonnen te twinkelen en ze liep met mij en mijn tas helemaal tot aan de deur.
